[ Pobierz całość w formacie PDF ]
współpracę z Ochraną lecz zawsze Lenin stawał po jego stronie i bronił go ze wszyst-
kich sił. Czynił tak też przed komisją Rządu Tymczasowego mówiąc: Nie wierzę, że
Malinowski był prowokatorem, ponieważ gdyby nim był, to Ochrana nie zyskałaby na
tym tyle, ile zyskała nasza partia .185 Rzeczywiście wydaje się, że przyniósł on partii
więcej korzyści niż klęsk. Przecież tylko przy poparciu Ochrany Prawda mogła bez-
karnie publikować jawnie nawołujące do obalenia cara artykuły, a on sam ciskać pioru-
ny na znienawidzone samodzierżawie w Dumie.
Podczas I wojny światowej Malinowski służył w armii, z polecenia partii dostał
się do niemieckiej niewoli, aby wśród rosyjskich jeńców prowadzić bolszewicką agita-
cję. Po rewolucji pazdziernikowej, w 1918 roku, wrócił do Piotrogrodu, gdzie został
aresztowany, a następnie postawiony w Moskwie przed sądem. Podczas procesu
oświadczył: Lenin musiał wiedzieć o moich kontaktach z policją .186 Jednocześnie za-
żądał z nim konfrontacji, jednak śledcza komisja Najwyższego Trybunału kazała go
rozstrzelać. Zdaniem E. Radzińskiego Lenin doskonale wiedział i zgadzał się, by Mali-
nowski współpracował z Ochraną. Wydając najmniej potrzebnych towarzyszy mimo
183
R. Conquest, Lenin& , op. cit., s. 61
184
L. Kołakowski, op. cit., cz. II, s. 700
185
cyt. za: R. Radziński, Stalin& , op. cit., s. 93
186
cyt. za: R. Radziński, Stalin& , op. cit., s. 93
78
www.stalin.of.pl Stalin: Big Brother © Krzysztof Bar
wszystko przysporzył partii więcej korzyści niż strat.187 Ciekawe jest to, że jednym
z zadenuncjonowanych przez Malinowskiego bolszewików był Stalin, a miało to miej-
sce w Petersburgu w 1913 roku.188
Kwestią, która wywołała jeszcze większe spory w partii niż sprawa Malinow-
skiego, były tzw. ekspropriacje czyli napady dokonywane w celu rabunku pieniędzy i
kosztowności przeprowadzane przez organizacje terrorystyczne SDPRR, aby zasilić jej
kasę partyjną. W tego rodzaju działalności specjalizował się w owym czasie Stalin,
m.in. był głównym organizatorem i wykonawcą udanego ataku na konwój znacznej su-
my pieniędzy przewożonych do banku państwowego w Tyflisie 26 czerwca 1907 roku.
Mienszewicy, tak jak i Trocki, sprzeciwiali się eksom jako demoralizujących człon-
ków partii i nie licujące z jej powagą. Jednak Lenin bronił stanowczo tej działalności,
zastrzegając jedynie, że nie wolno napadać na konkretne osoby, lecz na mienie pań-
stwowe, banki czy pociągi. W 1907 roku, na V londyńskim Zjezdzie SDPRR ekspro-
priacje zostały potępione stosunkiem głosów 170 do 35, przy 52 wstrzymujących się.189
Jednak bolszewicy nie zaprzestali tego procederu.
Pod koniec 1911 roku Lenin postanowił ostatecznie przypieczętować podział
partii oraz przejąć jej nazwę i tradycje. Z tego powodu w styczniu 1912 roku zaprosił na
spotkanie do Pragi swoich zwolenników, na którym przedstawił im przygotowany przez
siebie spis osób, które miały wejść do nowo utworzonego Komitetu Centralnego. Na li-
ście tej znalazło się nazwisko Stalina, którego delegaci jednak nie wybrali. Mimo to na
usilne nalegania Lenina dokooptowano go do składu nowego KC. Tym samym Stalin
pojawił się na ogólnorosyjskiej scenie politycznej.
Próbę ponownego zjednoczenia podjęła II Międzynarodówka powołując spe-
cjalną komisję, w jej składzie zasiedli delegaci 11 rosyjskich odłamów socjaldemokra-
tycznych i przyjęli, za wyjątkiem grupy Lenina, rezolucję mówiącą o zwołaniu zjedno-
czeniowego zjazdu. Lenin, który mieszkał wtedy w Białym Dunajcu na Podhalu, był za-
jęty torpedowaniem tych działań. Z pomocą przyszedł mu wybuch I wojny światowej
wobec czego zjazd taki nie mógł się odbyć.
187
R. Pipes, op. cit., s. 296-299
188
E. Radziński, Stalin& , op. cit., s. 86; A. Bullock, op. cit., t. 1, s. 53
189
R. Conquest, Lenin& , op. cit., s. 71, E. Radzyński, Stalin& , op. cit., s. 65. O finansowaniu frakcji
bolszewickiej zob. P. F. de Villemarest, yródła finansowe komunizmu i nazizmu, Warszawa 1997,
passim; E. Radziński, Stalin& , op. cit., s. 200-201; R. Conquest, Lenin& , op. cit., s. 69-71 oraz
K. Srokowski, op. cit., [w:] Przegląd Współczesny, Nr 59 z 1927 r., s. 375-377; R. Pipes, op. cit., s. 294-
296
79
www.stalin.of.pl Stalin: Big Brother © Krzysztof Bar
Wybuch I wojny światowej spowodował zamieszanie wśród europejskiego ru-
chu socjalistycznego i doprowadził do upadku II Międzynarodówkę. Jedni socjaliści
popierali wojnę, inni zaś określali się jako pacyfiści. Lenin odmiennie od obu tych grup
nawoływał by na wojnę odpowiedzieć rewolucją oraz przekształcić wojnę imperiali-
stycznÄ… w wojnÄ™ domowÄ… tym samym przyznajÄ…c siÄ™ do zarzucanego mu defetyzmu.
Jego zdaniem upadek caratu miał być prologiem rewolucji i tak też się stało.
Po zdobyciu władzy, w rezultacie rewolucji pazdziernikowej jednym z pierw-
szych posunięć Lenina była zmiana nazwy partii socjaldemokratycznej z SDPRR na
Rosyjska Komunistyczna Partia (bolszewików), do czego nawoływał już rok wcześniej
w tezach kwietniowych : Zamiast nazywać siÄ™ «socjaldemokracjÄ…», której oficjalni
wodzowie na całym świecie zdradzili socjalizm przechodząc do obozu burżuazji [& ],
trzeba się nazwać Partią Komunistyczną .190
NazwÄ™ partii zmieniano jeszcze dwukrotnie w 1925 roku na WKP(b) tj.
Wszechzwiązkową Komunistyczną Partię (bolszewików) oraz w 1952 roku na żądanie
Stalina przyjęła ona nazwę Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (KPZR).
Również w tezach kwietniowych głosił Lenin konieczność stworzenia Mię-
dzynarodówki rewolucyjnej , do czego doszło w 1919 roku kiedy to w Moskwie odbył
się I Kongres Kominternu (III Międzynarodówka), na którym zjawili się przedstawicie-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]