Coulter Catherine 01 MĹoda pani Sherbrooke

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mężczyzn.
�Roześmiał się, rozłożył rękę na jej brzuchu i pogłaskał ją. Miał ciepłą, dużą dłoń, lekko pieścił ją
palcami. Wstrzymała oddech.
�� Nie potrzebujesz mnie? Ja też jestem mężczyzną.
�� Wiem. Naprawdę nie pojmuję, jak ktoś może cię uważać za zimnego. Tylko spójrz na to, co
robisz, jaki masz ciepły głos. Zimny!
�� Kto ci to powiedział?
�� Ten młody człowiek, o którym powiedziałeś, że jest zły. Heatherington.
�� A, pewnie chciał się zorientować, czy jesteś ze mną szczęśliwa.
�� Cóż go to obchodzi, czy jestem szczęśliwa, czy nie? Douglasie, to bardzo miłe.
�Przestał, ale wciąż czuła ciepło jego ciała.
�� Jeżeli będziesz dalej to robił, zapomnę, co miałam do powiedzenia.
�Musisz się przyzwyczaić, że będę cię dotykał, gdzie chcę i kiedy chcę. Alexandra, nie zrozum mnie
zle. Jestem zimny, można tak to widzieć, ale to znaczy, że jestem mężczyzną, który nie ulega
sentymentom i pozorom, żyje zgodnie z nakazami rozumu i logiki, a nie... - Przerwał, nie mógł
oderwać od niej swoich dłoni, klął i całował, wszedł w nią jak zwykle szybko i bez pamięci. Czuła
rozkosz, zatapiała się w przyjemności, tonęła w nim i chciała jeszcze więcej. Trzymała go mocno,
tuliła i wychodziła mu naprzeciw, chciała go bardziej niż można to sobie wyobrazić, a jej uczucia były
głębsze niż jego ruchy w jej ciele. Nie pamiętała, jak było wcześniej, kiedy jego w niej nie było. Nie
szeptała, jęczała tylko cichutko i ugryzła go w ramię. A Douglas przyjął jej rozkosz, i dał jej swoją.
Trzymał ją w ramionach i tak zasnęli.
�*
�Alexandra weszła do salonu zobaczyć się z mężczyzną w średnim wieku, który stał przy jednym z
okien, kołysząc się na obcasach i popatrując na zegarek. Kiedy ją ujrzał, szybko schował zegarek do
kieszonki kamizelki i lekko skłonił głowę.
�Zapytała, nie kryjąc zdziwienia. - Nasz kamerdyner powiedział mi, że jakiś dżentelmen czeka w
salonie. Nie znam wielu panów w Londynie, dlatego wydało mi się to dziwne. Przez chwilę myślałam,
że to może lord Beecham, ale to nie byłoby w jego stylu. Kim pan jest, sir?
�- Ja? - patrzył na nią bez mrugnięcia okiem. - Ja? Jego lordowska mość z pewnością poinformował
panią o mojej wizycie. Na pewno wie pani, kim jestem.
�Jej zdumienie i niewiedza nie były udawane. Uśmiechnęła się. - Nie, Burgess powiedział mi tylko,
że czeka na mnie jakiś dżentelmen. Może jest pan dramatopisarzem albo aktorem szukającym
patrona? Może księdzem? Jeżeli tak, bardzo mi przykro, ale jego lordowska mość...
�- Nie! Jestem doktor John Mortimer, lekarz, jeden z najlepszych w Londynie! Jego lordowska mość
poprosił mnie, żebym do pani przyszedł z wizytą. Jak pani wiadomo, ma pani zrodzić jego dziedzica,
a jego lordowska mość żywi obawy, że jest pani zbyt drobna, aby poród zakończył się pomyślnie.
Poprosił mnie, żebym się co do tego upewnił.
�Patrzyła na niego, nie wierząc własnym uszom. Douglas, niech piekło pochłonie jego czarne oczy,
wyszedł z rana i do tamtej pory nie wrócił. Więc umówił się z tym człowiekiem... Cóż. może i lepiej,
Generated by Foxit PDF Creator � Foxit Software
http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.
że jeszcze go nie ma, nie będzie musiała się z nim kłócić przy obcym.
�- Panie doktorze - powiedziała, nie przestając się uśmiechać. - Obawiam się, że przyszedł pan na
próżno. Mój mąż przesadnie się martwi. Zresztą, skoro już jestem w ciąży, to i tak nic się nie da
zrobić, nawet jeżeli jestem zbyt drobna, czyż nie?
�Doktor Mortimer, człowiek, który doskonale znał swoją wartość, mężczyzna niezwyczajny dam
wyrażających się bez ogródek i traktujących jego szacowną osobę w taki sposób, pozbierał się w sobie
i uśmiechnął. Jest zakłopotana, to wszystko, tak, z pewnością chodzi tylko o to. Uspokajającym
głosem powiedział: - Szanowna pani, damy, niezależnie od tego, jakie jest ich zdanie, nie posiadają
zdolności rozróżniania, co jest, a co nie jest dla nich właściwe. Dlatego mają mężów. Przyszedłem
panią zbadać, zgodnie z życzeniem pani męża. Po badaniu powiem mu, co jest dla pani najlepsze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki